سیاه مشق

اخیرا برخی  افراد، به محض اینکه کسی را برای شنیدن حرف های خود نمی یابند، یا دچار مشکل و سرگردانی ای می شوند، به جای پناه بردن به حضرات معصومین و درد و دل کردن با آنان و استفاده از زمان سحر و فرصت مناجات با خدا، به دنیای مجازی نت پناه می آورند و شروع می کنند به نوشتن. و دچار چه آسیب های جدی ای می شوند بماند.

اما آن چیزی که در این جا و با نظرات شما-اگر لطف بفرمایید- می خواهیم بررسی کنیم این است که چه کسانی صلاحیت نوشتن در فضای مجازی را دارند و چطور باید در فضای مجازی نوشت. تا به حال به این دو مطلب فکر کرده اید؟

انجام هر کاری مستلزم دانستن الفبای اولیه برای ورود در آن کار هست که این الفبا باید آموخته شود.

طرز برخورد با مخاطبین. سبک ها و قالب های نگارش. محتواهایی که قابلیت انتشار دارند ، داشتن چارچوب برای حضور در این فضا و رعایت آن ها جهت حفظ دین و تقوا و معنویت روحی انسان و غیره و غیره…که خیلی از ماها حتی الفبای حضور در نت رو هم نداریم و نمی دانیم هم که باید بیاموزیم…

اما هدف دار بودن ، مهم تر از هر چیزی است.

رسول اکرم (صلی الله علیه و اله): اَجوَدُکُم مِن بَعدی رَجُلٌ عَلِمَ عِلماً فَنَشَرَ عِلمَهُ؛
بخشنده ترین شما پس از من کسی است که دانشی بیاموزد آنگاه دانش خود را بپراکند.
محمد محمدی ری شهری، میزان الحکمه، ح13825

و می توان این طور برداشت کرد که آنچه که در آن زمینه علم داریم رو به نشر بگذاریم…همراه با استنادهایی که نشان از علمی حرف زدن ما باشد.

اما اگر قصد نشر نداریم، دانشی بیاموزیم…که گاها ، فضاهایی برای آموختن دانش، بهتر از نت نیز وجود دارد.