سیاه مشق

سخنران اخیر مقام معظم رهبری دامت برکاته، علاوه بر روشن گری و بیان موضع صحیح اسلامی و رهبری نسبت به برخی جریانات و به اصطلاح آقا، بداخلاقی ها، بیانگر نکته ی بسیار مهم و حائز اهمیتی است. این نکته، همان است که انسان را بهشتی و جهنمی می کند. و همان است که حق و باطل را جدا می کند.
اگر چه که انسان، از برخی رفتارها ناراحت می شود و صحیح نیست و اشتباه است، اما هر عکس العملی با توجه به اینکه ما همگی تحت نظام اسلامی و حکومت اسلامی هستیم، باید تحت این نکته باشد. باید در تک تک رفتارهایمان، دیدی وسیع داشته باشیم. چه مسئولین نظام با هم، و چه ما نسبت به مسئولین و دیگران.

مقام معظم رهبری دامت برکاته فرمودند:

« وقتى ما همه با هم برادريم، وقتى دشمن مشترك جلوى روى ما هست، وقتى توطئه را مى‌بينيم، چه كار بايد بكنيم؟ تا امروز مسئولين در مقابل توطئه‌هاى دشمن هميشه كنار هم ايستاده‌اند، حالا هم بايد همين جور باشد، هميشه هم بايد همين جور باشد.»

و نکته مهمی که از بیانات معظم اله استفاده می شود، همان نقطه تمییز حق از باطل و تکلیف و وظیفه، بحث ولایت پذیری است. هر کس بخواهد هر رفتاری را سرکوب کند با هر نوع سرکوبی، این مورد پذیرش و تایید نیست.
مقام معظم رهبری دامت برکاته فرمودند این کارها را نکنید. خشم و احساساتتان را برای موقع لازم نگه دارید.

زمانی که آقا دستور بدهند، باید اقدام کرد. تا قبل از آن باید هر موضعی که رهبر جامعه فرمودند، داشت:

«اين را من صريح بگويم. اين كارهائى كه در قم اتفاق افتاد، بنده با اينجور كارها مخالفم. آن كارهائى كه در مرقد امام اتفاق افتاد، بنده با اينجور كارها مخالفم. بارها به مسئولين و كسانى كه ميتوانند جلوى اين چيزها را بگيرند، تذكر داده‌ام. آن كسانى كه اين كارها را ميكنند، اگر واقعاً حزب‌اللَّهى و مؤمنند، خب نكنند. مى‌بينيد كه تشخيص ما اين است كه اين كارها به ضرر كشور است، اين كارها به نفع نيست. با احساساتشان راه بيفتند اينجا، آنجا، عليه اين شعار بدهند، عليه آن شعار بدهند؛ اين شعاردادن‌ها كارى از پيش نميبرد. اين خشمها را، اين احساسات را براى جاى لازم نگه داريد.»

آقا فرمودند. ما نیز تبیین کردیم و برجسته اش کردیم. حالا ببینیم چه می کنیم.
خود را خواهیم سنجید با ولایت پذیری و حزب اللهیمان. بسم الله.

متن کامل بیانات مقام معظم رهبری در دیدار با مردم آذربایجان.

در بیانات روشنگر و عالمانه مقام معظم رهبری دامت برکاته به سه عنصر مهم در حرکت مهم تاریخی و فرهنگ ساز عاشورا اشاره شده است که به جهت اهمیت و نشر این سه عنصر، عین بیانات معظم الله را در سه پست(هر پست، یک عنصر) خدمت شما تقدیم می داریم.

ایشان می فرمایند:

« عاشورا يک حادثه‏ ي تاريخيِ صرف نبود؛ عاشورا يک فرهنگ، يک جريان مستمر و يک سرمشق دائمي براي امت اسلام بود. حضرت ابي‏ عبداللَّه (عليه ‏السّلام) با اين حرکت - که در زمان خود داراي توجيه عقلاني و منطقي کاملاً روشني بود - يک سرمشق را براي امت اسلامي نوشت و گذاشت. اين سرمشق فقط شهيد شدن هم نيست؛ يک چيزِ مرکب و پيچيده و بسيار عميق است. سه عنصر در حرکت حضرت ابي‏ عبداللَّه (عليه‏ السّلام) وجود دارد: عنصر منطق و عقل، عنصر حماسه و عزت، و عنصر عاطفه.

عنصر منطق و عقل در اين حرکت، در بيانات آن بزرگوار متجلي است؛ قبل از شروع اين حرکت، از هنگام حضور در مدينه تا روز شهادت. جمله، جمله‏ ي اين بيانات نوراني، بيان‏ کننده‏ ي يک منطق مستحکم است. خلاصه‏ ي اين منطق هم اين است که وقتي شرايط وجود داشت و متناسب بود، وظيفه ‏ي مسلمان، «اقدام» است؛ اين اقدام خطر داشته باشد در عالي‏ترين مراحل، يا نداشته باشد. خطرِ بالاترين، آن است که انسان جان خود و عزيزان و نواميس نزديک خود - همسر، خواهر، فرزندان و دختران - را در طبق اخلاص بگذارد و به ميدان ببرد و در معرض اسارت قرار دهد. اينها چيزهايي است که از بس تکرار شده، براي ما عادي شده، در حالي که هر يک از اين کلمات، تکان ‏دهنده است. بنابراين، حتي اگر خطر در اين حد هم وجود داشته باشد، وقتي شرايط براي اقدام متناسبِ با اين خطر وجود دارد، انسان بايد اقدام کند و دنيا نبايد جلوي انسان را بگيرد؛ ملاحظه‏ کاري و محافظه ‏کاري نبايد مانع انسان شود؛ لذت و راحت و عافيتِ جسماني نبايد مانع راهِ انسان شود؛ انسان بايد حرکت کند. اگر حرکت نکرد، ارکان ايمان و اسلام او بر جا نيست. «انّ رسول‏ اللَّه (صلّي ‏اللَّه‏ عليه ‏وآله) قال: من رأي سلطانا جائرا مستحلّا لحرم اللَّه و لم يغيّر عليه بفعل و لاقول کان حقّا علي ‏اللَّه ان يدخله مدخله»؛ منطق، اين است. وقتي اساس دين در خطر است، اگر شما در مقابل اين حادثه ‏ي فزيع، با قول و فعل وارد نشويد، حقِ علي‏ اللَّه است که انسان بي‏ مسؤوليت و بي ‏تعهد را با همان وضعيتي که آن طرف مقابل - آن مستکبر و آن ظالم - را با آن روبه ‏رو مي‏ کند، مواجه کند.

حسين ‏بن‏ علي (عليه‏ السّلام) در خلال بيانات گوناگون - در مکه و مدينه و در بخش‏ هاي مختلف راه، و در وصيت به محمد بن ‏حنفيه اين وظيفه را تبيين کرده و آن را بيان فرموده است. حسين‏ بن‏ علي (عليه‏ السلام) عاقبتِ اين کار را مي‏ دانست؛ نبايد تصور کرد که حضرت براي رسيدن به قدرت - که البته هدف آن قدرت، مقدس است - چشمش را بست و براي آن قدرت حرکت کرد؛ نه، هيچ لزومي ندارد که يک نگاه روشنفکرانه ما را به اين‏جا بکشاند. نخير، عاقبت اين راه هم بر حسب محاسبات دقيق براي امام حسين (عليه‏ السّلام) با روشن‏ بيني امامت قابل حدس و واضح بود؛ اما «مسأله» آن‏قدر اهميت دارد که وقتي شخصي با نفاستِ جان حسين ‏بن‏ علي (عليه ‏السّلام) در مقابل اين مسأله قرار مي‏ گيرد، بايد جان خود را در طبق اخلاص بگذارد و به ميدان ببرد؛ اين براي مسلمان‏ ها تا روز قيامت درس است و اين درس عمل هم شده است و فقط اين‏طور نبوده که درسي براي سرمشق دادن روي تخته ‏ي سياه بنويسند، که بعد هم پاک بشود؛ نه، اين با رنگ الهي در پيشاني تاريخ اسلام ثبت شد و ندا داد و پاسخ گرفت، تا امروز.»[1]

—————————-
‏‏[1] بيانات رهبر معظم انقلاب اسلامى‏ در ديدار روحانيان و مبلغان در آستانه‏ ى ماه محرم، 1384/11/05    

امشب ، شب شهادت است.

خدایا روزی ام را شکر. الحمد لله.

شما هم گوش کنین. این رو در وبلاگی دیدم. حتما گوش کنین.

یا زهرا بگو و دانلود کن

التماس دعا

بسم الله الرحمن الرحیم

صبحانه اش را خورده بود. آرام آرام نوازشش کردم و با نوازش و محبت، لباس هایش را پوشاندم. با بازی و خنده سوار ماشین شدیم. مثل همیشه گفت: بسم الله الرحمن الرحیم.. حرکـــــــــــــــــــــــت. ماشین را استارت زدم و حرکت کردیم.  سوره های مختلف را می خواندیم. شعر می خواندیم. تا به مهدکودک رسیدیم. به خدا سپردمش و از او خداحافظی کردم.

کمر بند را می بستم. فکر می کردم امروز روزی ما چه خواهد شد. اللهم الرزقنا توفیق الطاعه و بعد المعصیه... استارت زدم و چند دقیقه بعد ……از جلوی در بخش فرهنگی مدرسه گذشتم. همیشه داخل می شدم اما این بار چرا داخل نشدم؟! تابلوی اعلانات را خواندم. یادم نیست چه بهانه ای جور کردم. فکر می کنم وبلاگ ها بود. داخل شدم و سلام و احوالپرسی. از وبلاگ پرسیدم.. گفتم می خواهید برایتان بنویسم: نشستم و نوشتم. نوشتم و نوشتم و اشک ریختم. اشک ریختم و نوشتم و بغض در گلویم مانده بود. می خواهی بدانی چه نوشتم؟ بخوان. بخوان به نام پروردگارت:

همه چادرهايشان را انداخته بودند روي صورت هايشان. صداي ناله و گريه بود كه مي شنيدم. صداها بلند تر مي شد. او اما همچنان، هاج و واج همه را نگاه مي كرد. همه گريه مي كردند او ساكت و آرام نشسته بود. ديگر نمي ديدمش. چراغ ها خاموش شده بود. قطره هاي بلورين اشك، مانع ديدن او مي شد. از نگاه كردن او منصرف شدم. سرم را پايين انداختم و ….اخرهاي روضه بود. صدا ها كم كم آرام تر مي شد. و سيعلم الذين را مي خواند. اشك هايم را پاك كردم. همه ساكت شده بودند. اما او، ناگهان شروع كرد به گريه كردن و ناله … گريه مي كرد. درِ گوشش گفتند: روضه تمام شد. او …، گريه مي كرد. نگاهش مي كردم. كمي آرام مي شد و باز هم گريه مي كرد. رفتم كنارش. پرسيدم چيزي شده؟ چرا گريه مي كني؟ انگار كه داغ دلش را تازه كرده باشم. باز هم ناله هايش بلند تر شد. همه در حال رفتن بودند. او نشسته بود و اشك مي ريخت. ليوان آبي اوردم و دستش دادم تا آرام تر شود. اما  تا ليوان را ديد، باز هم ناله هايش بيشتر شد. آب را كناري گذاشتم. در گوشش گفتم: اون موقع كه روضه مي خوندن تو آروم نشسته بودي، حالا چي شده كه گريه ات بند نمي ياد؟
نگاهي به من كرد. با صدايي كه بيشتر شبيه نجوا بود گفت: چه كشيد امام سجاد عليه السلام. تا به حال به اين فكر كردي؟ كه پسري، در بستر بيماري باشد، نتواند از جاي خود بلند شود، و پدرش به ميدان جنگ برود. پدری که او را بزرگ کرده ، به او راه رفتن آموخته، به او حرف زدن آموخته، پا به پای او در خوشی ها و تلخی ها بوده. صداي عمويش را بشنود كه برادر را صدا مي زند اما نتواند تكاني بخورد. صداي جيغ هاي كودكان را بشنود اما نتواند نوازششان كند. صداي فرشتگان و عرشيان را بشنود و بداند كه الان است كه سر پدرش را، امامش را…. اما نتواند از جاي خود بلند شود و جلوي آن ها را بگيرد. جلوي چشمانش ببيند كه امامش را، پدرش را تير مي زنند، شمشير مي زنند، ناجوانمردانه به او حمله كرده اند، اما نتواند سپري براي پدرش باشد. نتواند جلوي سيلي كه به دختران مي زنند را…  نتواند…. نتواند…. همين طور مي گفت نتواند…
كسي آمده بود و به ما هی مي گفت: خانم ها، روضه تمام شده، همه رفته اند، شما چرا هنوز گريه مي كنيد؟ نگاهش كرديم و باز هم …..

پی نوشت: این اتفاق واقعی بود. خواستم مطلب اولم را مزین به نام خدا و سالار شهیدان امام حسین علیه السلام کرده باشم.